Më shumë se 200 foshnje kanë vdekur nga pakujdesia e spitalit të Shrewsbury. Pse gratë në lindje trajtohen kaq keq vazhdimisht?
Po të kishte jetuar Kate Stanton-Davies, do të kishte mbushur 13 vjeç. Ajo do të ishte një adoleshente me një jetë të tërë para saj, por, ajo kishte mbijetuar vetëm 6 orë. Trashëgimia e asaj kohe të shkurtër, tashmë është një raport rrëqethës i publikuar këtë javë për dështimin e shërbimeve të maternitetit, nën besimin e spitalit “Shrewsnury” dhe “Telford”, e lindur nga Rhiannon, e ëma, ka bërë të ditur Gaby Hinsliff, kolumnistja e “The Guardian“.
Mamia përgjegjëse që drejtonte hetimin, Donna Ockenden, tha se pasi fliste me disa nga qindra familjet e viktimave që kishin dhënë dëshmi, ajo, ndonjëherë, shkonte në shtëpi dhe qante. E bëra edhe unë përgjatë leximit të raportit, i cili arrin në përfundimin se jo më pak se 201 foshnja dhe nëntë nëna të reja vdiqën gjatë një periudhe të vështirë në mijëvjeçarin në të cilin mund ose do të kishin jetuar më mirë.
Historitë janë përndjekëse. Merreni nënën e paidentifikuar, të shqetësuar për lindjen vaginale pas një lindje me prerje cezariane, një proces që mund të rrezikojë të hapë plagë të vjetra të cilat u shtypën gjatë procesit, duke shkaktuar kështu, vdekjen e së ëmës në tryezën e operacionit. Ose Kayleigh Griffiths, e cila kishte lindur në shtëpi dhe telefonoi në mënyrë të përsëritur shërbimin e mamisë gjatë natës me shqetësimet e ushqyerjes, frymëmarrjes dhe simptomat e tjera të së bijës, Pippa. Foshnja e saj vdiq mëngjesin tjetër nga meningjiti neonatal dhe një hetim më vonë e konfirmoi se ajo do të kishte mbijetuar, po të kishte një kujdes më të mirë.
Dhe pastaj është Rhiannon Davies, foshnja e së cilës, Kate, ndaloi së lëvizuri në javët e fundit të shtatzënisë. Një tregues i qartë i problemeve por, që ende u konsiderua me rrezik të ulët dhe u dërgua në një njësi të udhëhequr nga një mami e papaijsur, për t’u marrë me atë që doli të ishte një fëmijë shumë i sëmurë.
Falë prindërve të Kate dhe Pippa të cilët e bindën sekretarin e atëhershëm të shëndetësisë, Jeremy Hunt, të hapte një hetim që ne tani i dimë, jo vetëm këto histori, por edhe shumë të tjera si foshnjat e lindura të dëmtuara nga truri të cilat nuk duhej të kishin qenë, e mbijetuara e abuzimit seksual, foshnja e së cilës jetoi por ishte aq e traumatizuar nga përvoja e saj e lindjes saqë mezi doli nga shtëpia për 4 vjet. Gruaja që pësoi një qarje të shkallës së katërt dhe nëse nuk e dini çfarë është, atëherë më besoni se nuk doni t’a dini. Gjatë lindjes, një mjek i ri bëri një gabim bazë gjatë një lindjeje me pincë duke ngritur kështu një çështje trajnimi për t’u siguruar se nuk do të ndodhte më.
Meqënëse besimi “nuk arriti të hetonte, nuk arriti të mësonte dhe nuk arriti të përmisohej”, sipas fjalëve të Ockenden, të njëjtat gabime ndodhën vazhdimisht.
Fatkeqësisht, kjo nuk cilësohet si “unike”. Histori të ngjashme dolën nga një hetim i vitit 2015 për shërbimet e maternitetit në spitalin e përgjithshëm “Furness” në Morecambe Bay, ndërsa hetime të reja për shërbimet e maternitetit në Nottingham dhe East Kent janë aktualisht në proces. Në një epokë përparimesh të mrekullueshme mjekësore, pse jemi ende kaq të këqij për të siguruar që gratë të lindin të sigurta, lehtë dhe pa u kthyer në shtëpi të traumatizuara?
Sepse askund tjetër në spitale, njerëzit nuk priten të jenë krenarë për aftësitë e tyre “natyrore” për të duruar dhimbjet pa lehtësim. Vetëm lindja përfshin ende një faj të pafund për nënat për ta bërë atë “të drejtë”, e kombinuar me teknikat e barbarizmit pothuajse mesjetar; duke tërheq zvarrë foshnjat e mbërthyera nga koka me pincetë dhe më pas duke ngrënë mishin e grisur të nënave të tyre. (Më vjen keq nëse kjo është e vështirë për t’u lexuar, por është shumë më e vështirë për t’u kaluar) Vlerësohet se deri në 28.000 gra në vit në Mbretërinë e Bashkuar dalin nga lindja e fëmijëve me çrregullim të stresit post-traumatik, një gjendje e lidhur shpesh me ushtarët në luftë ose të mbijetuarit e krimit të dhunshëm.
Nëse pacientët do të dilnin në këtë gjendje nga ndonjë procedurë tjetër rutinë, ne do të kërkonim të dinim se çfarë kishte shkuar keq, dhe me siguri, shumë nga këto përvoja traumatike do të duhej të përfshinin informacione pothuajse të humbura të cilat do mund të nxirrnin mësime që do shpënonin jetë. Megjithatë, nga gratë pritettë pranojnë se dalja tronditëse nga lindja është sikurse të keni qenë në një aksident me makinë, është diçka normale. Në fund të fundit, a nuk ndihet kështu gjysma e Grupit Kombëtar tëTrustit të Lindjes së Fëmijëve? Ka presion të madh për të mos u ankuar publikisht për të gjitha llojet e arsyeve, duke filluar nga turpi i të diskutuarit mbi gjendjen e tmerrshme të brendësisë suaj ose hezitimi për të frikësuar shoqet shtatzëna deri te frika se mos duken mosmirënjohëse për të jetuar. Nëse duhet të merrni në shtëpi një fëmijë të shëndetshëm, mund të ndiheni egoist po u ankuat. Ideja se amësia do të thotë sakrificë, ose varrosje e ndjenjave tuaja, është e thellë në disa vende duke e inkurajuar atë në mënyrë aktive.
Një grua, foshnja e së cilës ishte dërguar në njësinë neonotale për trajtim, pas rishikimit të Ockenden, tha se ishte qortuar sepse ishte ankuar për dhimbje pas lindjes. Me sa duket, mamitë i kishin thënë se “gratë që kanë foshnja pranë tyre kanë gjëra më të rëndësishme për të menduar. Njerëz si ju, të cilët jo, shqetësoheni vetëm për veten e tyre.” Një tjetër u quajt “një princeshë” sepse kërkoi ushqim me formulë për foshnjën. Një përgjigje plotësisht racionale ndaj dëshirës për një prerje cezariane pas një lindje traumatike apo ndaj frikës se çfarë mund të ndodhë gjatë një lindje me staf të pamjaftueshëm dhe të stërngarkuar, është një tallje si “shumë elegant për t’u shtyrë”, një gjykim moral që do tingëllonte qesharak po të aplikohej në ndonjë fushë tjetër të mjekësisë.
Rezistenca ideologjike ndaj prerjeve cezariane ishte qartësisht pjesë e Shrewsbury-it dhe Telfordit-it, ku besimi krenohej me një normë befasuese të ulët cezariane përderisa i fshihte pasojat nën qilim. Ockenden arriti në përfundimin se kjo qasje ishte e dëmshme për disa dhe mirëpriti këshillat e reja të NHS England për të mos gjykuar spitalet për tarifat e tyre cezariane duke anuluar kështu, presionin e viteve për lindje më “natyrale” (të cilat gjithashtu ndodhin të jenë të lira). Por raporti është i qartë se kjo nuk është e gjithë historia. Në mënyrë të ngjashme, ndërsa mbështeti thirrjet e fundit për një rritje vjetore prej 350 £ në buxhetin e maternitetit të Anglisë të uritur nga paratë tani, mungesa e parave nuk shpjegon vdekjet e shmangshme në Shropshire që datojnë nga nga vitet 2000, vitet kluminante të financimit të NHS.
Ajo që bie në sy nga raporti i saj është diçka shumë më e vështirë për t’u ndryshuar: një kulturë e besimit të tepruar dhe e rezistencës ndaj shqyrtimit brenda një shërbimi të cilin një nga të intervistuarit e quajti “Republika e Maternitetit”, krahas një kulture ngacmimi mes mamive e cila e la personelin të frikësohej nga tallja nëse kërkonte ndihmë. Gabimet u bënë në mënyrë të pashmangshme dhe familjet e pikëlluara u hoqën ose u shpërfillen.
Ajo që Ockenden përshkruan është një përzierje e njohur e arrogancës, frikës dhe mohimit, e cila nuk do përfundoj deri në mbështetjen e profesionistëve në pranimin e humbjeve të afërta, mësimi i pothuajse çdo raporti të sigurisë së pacientit. Ndërsa, gratë që kanë duruar punë të tmerrshme ndjehen të inkurajuara të flasin për to. Nuk ka asnjë mënyrë “të duhur” për të lindur, asnjë model perfekt që nënat të rrahin veten për të mos e arritur. Por, ka disa tragjikisht shumë të gabuara, dhe shumë prej tyre fillojnë me refuzimin për të dëgjuar gratë.