Korrespondenti për çështjet evropiane dhe të NATO-s, Stephan Israel ka bërë një analizë pse një ndërmjetësues i njëanshëm është i detyruar të dështojë.
Më poshtë analiza e plotë e Stephan Israel.
Një ndërmjetës i njëanshëm është i detyruar të dështojë
Kryediplomati i BE-së Josep Borrell dëshiron paqen në Ballkan dhe po mbështetet në mënyrë të njëanshme te presidenti serb Aleksander Vuçiq. Por kjo ka dështuar në të kaluarën.
Shefi i politikës së jashtme të BE-së Josep Borrell dështoi si ndërmjetës midis Beogradit dhe Prishtinës.
Josep Borrell ka nevojë dëshpërimisht për një fitore. Në vend të kësaj, kryediplomati evropian është fytyra e dështimit të BE-së në Ballkan, veçanërisht kur bëhet fjalë për dialogun midis Beogradit dhe Prishtinës.
Këtë javë, spanjolli ftoi presidentin serb Aleksander Vuçiq dhe kryeministrin e Kosovës, Albin Kurti në një takim të krizës në Bruksel me një njoftim të shkurtër. Formalisht, bëhet fjalë për zbutjen e një konflikti edhe për njohjen reciproke të targave të makinave, i cili ka dhjetë vjet që digjet dhe tashmë po kërcënon të përshkallëzohet sërish rrezikshëm. Pas tetë orësh ata u ndanë pa rezultat.
Një president dhe një shef i qeverisë ulen së bashku për tetë orë për një konflikt për targat e makinave dhe nuk mund të gjejnë një zgjidhje. Në pamje të parë kjo tingëllon absurde. Josep Borrell më pas nuk e fshehu zhgënjimin e tij dhe fajësoi për këtë siklet kryeministrin e Kosovës.
Kryediplomati evropian po ia lehtëson gjërat shumë vetes. Brukseli është kryesisht përgjegjës për këtë dështim. BE-ja mbështetet në mënyrë të njëanshme te njeriu i fortë në Beograd dhe proteston vetëm me mirësjellje nëse Serbia nuk pranon sanksionet kundër Rusisë dhe madje gjykon Vladimir Putinin. Aleksander Vuçiq mund ta kthejë Beogradin në një portë për emigrantët nga gjysma e botës në rrugën e tyre drejt Evropës dhe BE-ja heziton të reagojë.
Kosova është një shtet i ri në harresë sepse është i i vetmi vend ballkanik që ende pret liberalizimin e vizave
Është më e lehtë të bësh presion ndaj kreut të qeverisë së Kosovës si një partner gjoja më i dobët. Si i vetmi vend ballkanik, Kosova është një shtet i ri në harresë që ende është në pritje të përfundimit të kërkesës për vizë për liberalizimi të vizave për në zonën Shengen.
Përfaqësuesi i jashtëm Josep Borrell e ka hedhur poshtë rolin e tij si ndërmjetës neutral. Targat tregojnë vetëm një konflikt më të thellë për njohjen e Kosovës, të cilin Serbia ka refuzuar ta bëjë, edhe më shumë se 20 vjet pasi trupat e saj u tërhoqën nga provinca e ish-Jugosllavisë.
Në atë kohë, NATO-ja e detyroi këtë tërheqje me sulmet e saj ajrore për t’i dhënë fund shtypjes së shumicës shqiptare atje dhe spastrimit etnik të kryer nga regjimi i Sllobodan Millosheviqit. Rastësisht, presidenti aktual i Serbisë në atë kohë ishte ministri i propagandës së Millosheviqit, i cili më vonë vdiq nga një atak në zemër në një qeli në Hagë si i akuzuar për krime lufte.
Dhe Albin Kurti u deportua në Serbi si i burgosur politik gjatë sulmeve ajrore të NATO-s. Vlen të kujtohet se kur dy kundërshtarët janë ulur sot në tryezë me kryediplomatin e BE-së.
Në këtë sfond, gjithashtu, ndarja e njëanshme e fajit nga përfaqësuesi i jashtëm i BE-së duket i pavend.
Presidenti i Serbisë Vuçiq nuk po ngutet dhe ka interes të mbajë konfliktin me Kosovën në zjarr për të mbajtur pushtetin në vend. Beogradi gjithashtu mbështet forcat centrifugale në Bosnjë dhe Hercegovinën e brishtë, pjesërisht në një aleancë jo të shenjtë me Kroacinë. Brukseli ka injoruar prej kohësh problemet e pazgjidhura në Ballkan dhe i ka kthyer ato në fokus vetëm me luftën e Rusisë kundër Ukrainës. Tani padurimi është i madh. BE-ja dëshiron paqen në Ballkan dhe po mbështetet në mënyrë të njëanshme njeriun e fortë të Beograd. Por kjo ka dështuar në të kaluarën.