Duke konkurruar në një disiplinë, dhe me një dashuri të sinqertë në zemër, dyshja e patinazhit artistik Ashley Cain-Gribble dhe Timothy LeDuc kanë gjetur një formulë fituese në rrugën për t’u kualifikuar në Lojërat Olimpike Dimërore .
“Babai bën shaka dhe lojëra fjalësh, kryesisht”, është ajo që LeDec e quan çelësin e suksesit të dyshes. “Dhe shumë punë të palodhur… ne mund të punojmë fort dhe ta shtyjmë veten përtej asaj që dinim se ishte e mundur.”
Dyshja amerikane thonë se lidhja e tyre jashtë akullit ndikon në mënyrën sesi ata performojnë në të, duke i shtyrë ata drejt lartësive të reja në karrierën e tyre të patinazhit.
Pasi fituan titullin e tyre të dytë kombëtar muajin e kaluar, Cain-Gribble dhe LeDuc tani po përgatiten të garojnë në Olimpiadën e tyre të parë Dimërore në Pekin.
Do të jetë një moment historik, pavarësisht sesi ata performojnë në garat në çift me LeDuc, i cili identifikohet si homoseksual, i vendosur të bëhet atleti i parë jashtë, jobinar që do të garojë në Lojërat Olimpike Dimërore, sipas Team USA.
Për dyshen, të cilët kanë konkurruar së bashku që nga viti 2016 dhe që të dy kanë bërë pushime nga patinazhi në çifte, zhvillimi i lojërave ka qenë një shans për të reflektuar mbi udhëtimet e tyre.
Shpesh, ata thonë se e kanë gjetur veten në kundërshtim me normat dhe pritshmëritë e patinazhit gjatë karrierës së tyre.
“Për një kohë të gjatë, Timothy dhe unë nuk e shihnim veten të përfaqësuar, dhe kështu nuk ndiheshim sikur i përkisnim,” thotë Cain-Gribble për CNN Sport, “dhe për një kohë të gjatë, njerëzit kishin gjëra për të thënë për ne. Edhe kur u bashkuam, ata kishin shumë gjëra për të thënë për trupin tim, ose për seksualitetin e Timothy. Njerëzit ende do t’i bëjnë ato komente.”
Cain-Gribble, e cila është më e gjatë se shumica e grave që konkurrojnë në patinazh në çifte, ka folur më parë sesi turpërimi i trupit pothuajse e detyroi atë të tërhiqej nga sporti. Dyshja veshin ngjyra dhe modele të ngjashme, ndërsa Cain-Gribble shpesh konkurron me një fustan me mëngë të gjata apo pantollona dhe jo me lloje të tjera fustanesh siç jemi mësuar të shohim.
Programi i tyre i patinazhit falas të cilin ata e quajnë “Two Pillars of Strength” dhe performojnë në muzikë nga kolona zanore “WE” nga Abel Korzeniowski, ka të bëjë me “shfaqjen e dy patinatorëve po aq të fortë”, sipas Erica Rand, autore e “Red Nails”.
“Ata po bëjnë shumë të njëjtat lëvizje, gjëra të ngjashme si kërcime me hedhje, ngritje, kërcime krah për krah së bashku”, thotë Rand për CNN Sport.
Cain-Gribble dhe LeDuc kanë zgjedhur të mos portretizojnë histori romantike me programet e tyre, siç ndodh shpesh në patinazhin me figura në çifte.
“Vajza është shumë e brishtë, ose është një lloj luleje, burri hyn për të shpëtuar gruan, ose është një histori romantike e Romeos dhe Zhulietës që tregohet shpesh”, thotë LeDuc për CNN Sport.
“Nuk ka asgjë në thelb të gabuar me ato histori, por shpesh ato janë të centralizuara dhe shihen si tregimet e vetme që mund të portretizoni, e vetmja histori për të cilën ia vlen të jesh kampion ose të jesh i suksesshëm”.
Në rrugën për të fituar titullin e tyre kombëtar në Nashville, Tennessee, muajin e kaluar, Cain-Gribble dhe LeDuc kryesuan rekordin e mëparshëm të rezultateve të SHBA-së në programin e shkurtër me 79.39 pikë, përpara se të përfundonin titullin me 145.84 pikë në patinazhin e lirë.
LeDuc la patinazhin profesional për dy vjet në 2014, dhe kaloi kohë duke punuar në një anije lundrimi, ndërsa Cain-Gribble, babai i të cilit ishte një patinator profesionist artistik dhe përfaqësonte Australinë në Lojërat Olimpike Dimërore të vitit 1980, thotë se ishte gati të tërhiqej nga patinazhi përpara se të largohej nga një karrierësolo në një çifte me LeDuc në 2016.
Mundësia për të bërë patinazh në një Olimpiadë është një kthesë e lumtur në udhëtimet e tyre të patinazhit, si dhe njëherësh, kulmi i ambicieve të tyre.
“Fillova të ëndërroja për Olimpiadën që në momentin kur e pashë… Rashë në dashuri me këtë përzierje të mrekullueshme të artit dhe atletikës dhe e dija se duhej të isha pjesë e saj”, thotë LeDuc.
“Të jesh një olimpist, pavarësisht nëse e kemi bërë këtë ekip apo jo, ka të bëjë me ndjekjen e përsosmërisë dhe me ndjekjen e një ëndrre,” shtojnë ata, “dhe kjo është diçka për të cilën Ashley dhe unë kemi punuar shumë vite për ta bërë.”
Kur bëhet fjalë për të qenë olimpisti i parë jobinar amerikan dimëror, LeDuc shpreson të përdorë platformën për të fuqizuar atletët e tjerë.
“Shpresojmë që njerëzit që na shikojnë mund të ndjehen sikur mund të udhëheqin me autenticitet, se nuk ndihen sikur duhet të ndryshojnë gjërat për veten e tyre për të arritur suksesin e tyre në sport dhe për të ndjekur ëndrrat e tyre.
“Ashley dhe mua, të dyve na është dashur të krijojmë rrugët tona në mënyrë që të gjejmë suksesin tonë. Dhe ne e bëmë këtë duke qenë në mënyrë autentike vetvetja dhe duke udhëhequr me atë që na bën të ndryshëm dhe unikë. Unë shpresoj se kjo është ajo që narrativa përqendrohet përreth dhe jo domosdoshmërisht rreth meje.”
Autenticiteti është qendror në filozofinë e patinazhit të dyshes, por është diçka që mund të jetë e vështirë për t’u arritur në një sport kaq të rrënjosur në traditë, shpjegon Rand, profesor i artit dhe kulturës vizuale dhe i studimeve të gjinisë dhe seksualitetit në Kolegjin Bates.
“Deri në korrik të vitit 2021, Unioni Ndërkombëtar i Patinazhit e ndryshoi kategorinë e femrave patinatore nga të quajtura zyrtarisht ‘zonja’ në tani që quhen ‘gratë’, thotë Rand i cili thekson se një shembull i tillë është prova konkrete për të që tregon sesa tradicional ka qenë ky sport.
Cain-Gribble dhe LeDuc, megjithatë, kanë kundërshtuar disa nga këto tendenca. Sipas Rand, Ashley nuk është patinatorja tipike që njerëzit janë mësuar të shohin.
“Ju nuk po shihni kurrë dikë që duket sikur është një person i brishtë që është në djep ose diçka e tillë”, thotë ai.
Tani, me një shans për të ekspozuar stilin e tyre autentik në skenën olimpike, Cain-Gribble dhe LeDuc po kërkojnë të shijojnë çdo moment në Pekin.
“Kjo është ajo që ne kemi kërkuar për çdo garë këtë sezon – vetëm për të përfituar sa më shumë nga përvoja,” thotë LeDuc, gjersa thekson se “ne duam të ndiejmë se kur largohemi nga ai akull, kemi dhënë gjithçka që mundëm.”