Më 21 shkurt, u njoftua se Kryepeshkopi i Canterbury Justin Welby refuzoi të takohej me Munther Isaac, një pastor palestinez luteran, pasi Isaku ishte shfaqur në një tubim pro Palestinës me ish-udhëheqësin e Laburistëve në Mbretërinë e Bashkuar, Jeremy Corbyn. Isaac, predikimi i të cilit në prag të Krishtlindjeve u bë viral për dënimin e sulmit izraelit në Gaza dhe heshtjes shoqëruese të krishterëve perëndimore, ka bërë thirrje vazhdimisht për paqe ekumenike mes vuajtjeve palestineze.
Një javë më vonë, Welby kërkoi falje dhe ra dakord të takohej me Isakun. Por në postimin e tij të faljes në “X”, kryepeshkopi deklaroi se ishte e gabuar të shmangej Isaku “në këtë kohë të vuajtjeve të thella për vëllezërit dhe motrat tona të krishtera palestineze”, duke mos përmendur vuajtjet e barabarta të muslimanëve palestinezë, me të cilët Isaku ka qëndruar vazhdimisht në solidariteti.
Sot, derisa katolikët dhe protestantët festojnë Pashkët, palestinezëve të këtyre besimeve u ndalohet të vizitojnë vendet e tyre të shenjta në Jerusalem. As Kisha e Anglisë dhe as kishat e tjera perëndimore nuk i kanë denoncuar këto kufizime për adhurimin falas nga qeveria izraelite.
Refuzimi i Welby për të takuar Isakun dhe heshtja e vazhdueshme e kishave perëndimore për krimet izraelite të kryera kundër të krishterëve dhe myslimanëve palestinezë janë vetëm kujtime të tjera se, për të krishterët arabë, vendi i tyre në Perëndim mbetet i dobët për shkak të pikëpamjeve orientaliste dhe islamofobike të botës arabe.
Të cilët rrallëherë lejohen të flasin vetë, të krishterët arabë ose përshkruhen në Perëndim si viktima të pafat, numri i të cilave vazhdon të zvogëlohet për shkak të “fundamentalizmit islamik” ose si të krishterë heretikë, besimi i të cilëve karakterizohet nga afërsia kulturore me Islamin. Nxitja e kësaj është një vështrim orientalist që e sheh botën arabe si barbare dhe të paqytetëruar, me vetëm misionet civilizuese perëndimore dhe shtetin e Izraelit që shërbejnë si një mburojë kundër “terrorit” të tij.
Nga ana tjetër, injorohen përvojat dhe perspektivat e të krishterëve arabë që jetuan së bashku me fqinjët e tyre hebrenj arabë dhe myslimanë arabë në paqe dhe siguri relative nga shekulli i shtatë deri në periudhën e fundit të Perandorisë Osmane dhe fillimin e imperializmit perëndimor.
Që nga kryqëzatat e tutje, të krishterët perëndimorë i kanë parë të krishterët arabë si viktima të “terrorit islamik” që kanë nevojë për shpëtim. Një nga arsyetimet e Papës Urban II për Kryqëzatën e Parë (1095-1099), e cila rezultoi në pushtimin perëndimor të Jerusalemit, ishte se muslimanët shkatërruan kishat, përdhunuan gratë e krishtera dhe i detyruan burrat e krishterë të rrethpriteshin.
Në mënyrë të ngjashme, vëzhguesit perëndimorë përgjatë mesjetës dhe në shekujt e 16-të dhe të 17-të pohuan se injoranca dhe varfëria e perceptuar teologjike e komuniteteve të krishtera, si koptët në Egjipt dhe maronitët në Liban, ishin për shkak të sundimtarëve shtypës myslimanë, të cilët i tejkaluan taksat, refuzuan. lejimin e tyre për të ndërtuar ose riparuar kisha, dhe me mjete të ndryshme bindi gjithnjë e më shumë të krishterë që të konvertoheshin në Islam.
Kur të krishterët arabë nuk perceptoheshin si viktima të “terrorit islamik”, ata shiheshin si produkt i tij. Ky qëndrim ishte i dukshëm në letrat e misionarëve katolikë që ishin dërguar nga Roma në Lindjen e Mesme në një përpjekje për të forcuar numrin e katolikëve pas humbjes së pjesëve të mëdha të Evropës nga protestantizmi në vazhdën e Reformimit.
Shumë prej tyre ishin të tmerruar që të krishterët arabë supozohej se ishin islamizuar dhe kështu kishin nevojë për reforma kulturore. Ata gjithashtu i panë praktikat fetare të krishtera arabe dhe besimet teologjike si dëshmi të injorancës dhe varfërisë, si dhe të ndikimit shekullor të Islamit.
Misionarët katolikë shpesh u zhgënjyen kur komunitetet lokale të krishtera, si ortodoksët koptë dhe ortodoksët siriakë refuzuan të ndryshonin besimet e tyre në dobi të Romës së largët, duke iu referuar atyre si budallenj kokëfortë dhe injorantë që u ngjanin më shumë fqinjëve të tyre myslimanë dhe hebrenj sesa bashkëfetarëve të tyre evropianë.
Në periudhën e imperializmit evropian, fuqitë evropiane krijuan shkolla misionare si pjesë e përpjekjeve të tyre kolonizuese në Egjipt, Liban, Palestinë dhe Siri. Evropianët u përpoqën për të reformuar dhe civilizuar këto popullsi të sapo nënshtruara dhe ata i shihnin të krishterët arabë si aleatë të mundshëm për të minuar fuqitë myslimane.
Në vazhdën e perëndimorizimit dhe modernizimit të gjerë në të gjithë Perandorinë Osmane të njohura si reformat e Tanzimatit (1839-1876), komunitetet e krishtera në Lindjen e Mesme shpesh u politizuan si kolona të pesta perëndimore që minuan potencialisht ekuilibrin sektar të shoqërisë osmane. Kjo rezultoi në 5,000 njerëz të vrarë në Masakrën e Aleppos (1850) dhe më shumë se 20,000 të vrarë në konfliktet e vitit 1860 në Malin Liban dhe Damask.
Ndërsa shumica e të krishterëve arabë refuzuan ndërhyrje të tilla perëndimore dhe shumë muslimanë mbronin fqinjët e tyre të krishterë gjatë trazirave, të krishterët arabë megjithatë u bënë, siç argumenton historiani Ussama Makdisi, “simboli më i dukshëm i rendit të ri osman të gjërave të orientuar drejt Evropës”.
Megjithatë, edhe kur të krishterët arabë janë katolikë, anglikanë (si studiuesi i ndjerë palestinez Eduard Said) ose luteranë (si Munther Isaac), ata vazhdojnë të shihen si arabë së pari, të krishterët së dyti. Ato racializohen, orientalizohen dhe fshihen në këndvështrimin evropian se si duhet të duket një i krishterë.
Ajo që shpesh mungon në këtë pikëpamje orientaliste të të krishterëve arabë janë historitë, kulturat dhe traditat e tyre të pasura. Injorohen kontributet e mëdha të të krishterëve arabë, si Hunayn ibn Ishaq al-Ibadi (808–873), përkthimet dhe komentet e të cilit ishin integrale për ruajtjen e filozofisë së lashtë greke përgjatë Mesjetës dhe më gjerë, dhe Ahmad Faris al-Shidyaq (1805/ 1806-1887), një shkrimtar qendror i Nahda, ose Zgjimi Arab, një periudhë reformash dhe modernizimi të pamasë kulturore brenda botës arabe.
Të shpejtë për të komentuar mbi dhunën e supozuar anti-kristiane dhe antisemite të Islamit, të krishterët perëndimorë kanë mbetur kryesisht të heshtur për gjendjen e vështirë të të krishterëve palestinezë në duart e Izraelit. Në themel të këtij qëndrimi qëndron besimi i kahershëm orientalist se të gjithë arabët janë “fundamentalistë myslimanë” të prirur për të vrarë të krishterët dhe hebrenjtë.
Por kjo injoron pluralitetin e jetës arabe dhe mënyrën sesi ekumenizmi fetar midis tre besimeve abrahamike ka tejkaluar prej kohësh dallimet dhe ka bashkuar njerëzit në të gjithë botën arabe. Udhëheqësit e krishterë perëndimorë si Kryepeshkopi Welby duhet të shohin përtej pikëpamjeve të tyre orientaliste që hedhin poshtë shqetësimet e arabëve dhe palestinezëve si Munther Isaac, pavarësisht nga besimi i tyre. Përndryshe, pluraliteti i botës arabe dhe një e ardhme me të vërtetë ekumenike për të gjithë do të mbeten të humbura në perceptimet orientaliste perëndimore, morale dhe politike.