Një tren me udhëtarë, nga Ankaraja në Kars, është bërë virale nga influencuesit turq gjatë viteve të fundit për peisazhin mahnitës.
Berry Romo, një influencer udhëtimesh që ka jetuar në Turqi thotë se “treni ishte mjaft i popullarizuar në mesin e vendasve dhe udhëtarëve turq, por mezi i njohur në mesin e turistëve të huaj”.
Treni për më shumë se 30 orë, shkon nga kryeqyteti i zhurmshëm i Turqisë, Ankaraja në vendin e çudirave ndonjëherë me borë në Kars një distancë prej 1,310 kilometrash me ndalesa gjatë rrugës ku organizohen ekskursionet e qytetit.
Sidoqoftë, biletat janë jashtëzakonisht të vështira për t’u gjetur. Pasagjerët thonë se shpeshherë shiten brenda pak minutash.
“Truku është të kontrolloni faqen e internetit sapo të jetë mesnatë dhe të blini kur faqja e internetit të rifreskohet,” tha Romo.
Agjencitë turke të udhëtimit zakonisht blejnë sasi të mëdha biletash për t’i rishitur për turnetë që organizojnë, duke u siguruar klientëve të tyre një vend në tren, kjo është arsyeja pse, sipas vendasve, biletat janë zhdukur kaq shpejt. Biletat individuale mund të blihen vetëm një muaj përpara, duke i bërë ato një çmim të lakmuar për ata pak që i marrin.
‘Pafundësia mahnitëse’
Dogu Express niset në mbrëmje
Kabinat e gjumit janë të pajisura me dy krevate të vetme marinari që mund të kthehen në ndenjëse gjatë ditës, një mini-frigorifer dhe një lavaman.
Kjo e bën “një mënyrë të shkëlqyer për të shijuar një peizazh të bukur në një mënyrë komode”, sipas Romo.
Herët në mëngjes, treni mbërrin në Iliç, një fshat i vogël, tërheqja kryesore e të cilit është afërsia me Karanalikun, ose Kanionin e Errët. Kanioni është shtëpia e rrugës së gurit të lë pa frymë, e cila ngjitet në buzë të kanionit kur nuk zhytet në një nga 38 tunelet e tij ose nuk negocion kthesat e tmerrshme.
Treni pastaj zbret më në lindje, në zemër të Anadollit. Netta Kalpan, një vendase nga Minesotani që jetonte në zonën bregdetare të Detit të Zi të Trabzonit dhe ishte mësuar me dimrat e ashpër me dëborë, thotë se “nuk e dinte se sa e madhe, e sheshtë dhe e ftohtë mund të ishte Turqia” përpara se të merrte trenin.
Megjithatë, ajo e përshkruan peizazhin si “mahnitës, kryesisht në pafundësinë e tij”.
“Vazhdova të përpiqesha të nxirrja video nga dritaret” por u ndjeva “sikur nuk isha në gjendje të kapja se si ndihesha në të vërtetë ta shihja atë”, thotë ajo.
Megjithëse rajonet lindore të Turqisë tërheqin më pak turistë, vendasit shpesh janë të etur për të mirëpritur vizitorët me mikpritjen tradicionale turke.