Britania festoi ditë më parë kurorëzimin e një mbreti të ri, mirëpo kurorëzimi është shikuar dhe festuar nga miliona në të gjithë Komonuelthin britanik. Deri në një masë që shpesh nuk vlerësohet jashtë vendit, Mbretëresha – e cila ishte Mbrojtëse e Besimit – nderohej nga nënshtetasit e saj të të gjitha besimeve. Në botën tonë shpesh sektare, ajo ushtroi një forcë unifikimi: një forcë që djali i saj e njohu dhe e jep si shembull.
Myslimanët në Britani dhe në mbarë botën do ta gjejnë, te Mbreti Charles, një monark që është thellësisht islamofilik. Ka folur për përpjekjet e tij për të mësuar arabisht në mënyrë që ta kuptojë Kuranin në shkrimin e tij origjinal. Ka shërbyer si zëvendës-patron i Qendrës së Oksfordit për Studime Islame dhe ka folur me elokuencë për Islamin dhe Perëndimin, duke thënë se lidhjet “kanë rëndësi sot më shumë se asnjëherë më parë”. Është thellësisht i njohur me rajonin e Lindjes së Mesme dhe është veçanërisht i interesuar për punën arkeologjike rreth lokacionit të lashtë Nabatean Al-Ula në Arabinë Saudite, një vend të cilin e ka vizituar me dhjetëra herë – më shpesh se çdo vend tjetër në rajon.
Nëna ime, e cila është rritur në Indinë Britanike, i pëlqen të thotë se Charles III është në thelb mysliman – logjika e saj është që së pari duhet të jetë një i krishterë i mirë përpara se dikush të mund të jetë një mysliman i mirë. Është një aksiomë që ajo e kujton nga ditët e perandorisë përpara se të na thoshin se ne të gjithë jemi të përfshirë në një “përplasje qytetërimesh”. Siç e tha vetë Charles, “ajo që i lidh dy botët tona së bashku është shumë më e fuqishme se ajo që na ndan”. Dhe Mbretëresha, familja ime shpesh vërente, se u soll me të njëjtat ideale që çdo mysliman do ta admironte: thellësisht fetare, egoiste, modeste, e patundur dinjitoze dhe e përqendruar te Zoti. Çfarë mund të jetë më islame se sjellja e saj e devotshme ndaj Zotit?
Javën e kaluar, darkova me shoqen time (dhe bashkëmoshataren time myslimane) Amra Sabic El-Rayess, në Klubin Metropolitan në New York City: e mbijetuar e gjenocidit boshnjak dhe tani profesoreshë në Universitetin e Kolumbisë. Ajo më kujtoi se Mbreti Charles ishte një nga zërat e paktë që foli për myslimanët boshnjakë gjatë gjenocidit të viteve 1992-1995 në një kohë kur bota dështoi t’i mbrojë ata. Përkrahja e myslimanëve nuk është gjithmonë një rrugë e sigurt drejt popullaritetit: Charles III nuk dukej se e kishte mendjen. Ndërhyrja dhe dhembshuria e tij nuk është harruar asnjëherë nga njerëzit e atëhershëm të braktisur.
Në Highgrove, kopshti i qilimave, i frymëzuar nga një tapet turk, thesaret e Mbretit, është mbjellë me shumë nga 54 bimët e përmendura në Kuran – një shprehje jashtëzakonisht prekëse e respektit për fenë time. Studiuesja e Lindjes së Mesme Diana Darke e ka identifikuar kufirin dekorativ në kartën e ftesës për Kurorëzimin që përfshin një simbol të njeriut të gjelbër folklorik për ta përfaqësuar rinovimin: për të, njeriu jeshil ka paralele me figurën mistike islame të Al Khidr ‘të gjelbërt’ , jeshile është ngjyra e preferuar e Islamit.
Al Khidr ishte një figurë e njohur mistike që ka shumë të ngjarë të jetë hasur nga kryqtarët normanë në Tokën e Shenjtë, ku ai ishte pjesë përbërëse e besimit sufi dhe përfundimisht u bashkua me Shën Gjergjin, shenjtin mbrojtës jo vetëm të Anglisë, por edhe të krishterëve libanezë, palestinezë dhe sirianë. Sufizmi njihet si një pasion i veçantë i Mbretit. Në kurorëzimin e ditëve më parë, Charles është siguruar për një rol për udhëheqësit myslimanë. Siç pati thënë dikur: Islami dhe Krishterimi ndajnë një vizion të përbashkët monoteist: një besim në një Zot hyjnor, në kalueshmërinë e jetës sonë tokësore, në përgjegjësinë tonë për veprimet tona dhe në sigurinë e jetës së ardhshme. Ne ndajmë shumë vlera kyçe të përbashkëta: respekti për dijen, drejtësia, dhembshuria ndaj të varfërve dhe nevojtarëve, rëndësia e jetës familjare dhe respekti për prindërit. “Ndero babanë tënd dhe nënën tënde” është gjithashtu një urdhër kuranor. Historia jonë ka qenë e lidhur ngushtë së bashku.
Mbreti Charles është thellësisht i informuar për besimet, kulturën myslimane dhe më shumë se kaq. Ai mund të jetë një nga mendjet e pakta sot që i kupton “abstraksionet e fetishuara” dhe “binarin e rrezikshëm” të “Islamit dhe Perëndimit” – aq shpesh i vendosur si një mjet armiqësie, siç argumenton shkrimtari Hamid Dabashi në librin “Fundi i dy iluzioneve” (The End of Two Illusions).
Ndërkohë që jemi dëshmitarë të kurorëzimit të monarkut të 40-të në Westminster Abbey, myslimanët e njohin te Charles III një monark thellësisht të krishterë që e njeh librin tonë, nderohet nga udhëheqësit pluralistë islamikë dhe e kupton besimin tonë më mirë se shumë prej nesh. Si myslimanë, ne lutemi rregullisht për ata që sundojnë ose qeverisin mbi ne – përfshirë gjatë muajit të Ramazanit. Hadithi islam na kujton se ne e ndjekim shembullin e profetit tonë në lutjen për këdo që “i jepet përgjegjësi mbi kombin tim” që Zoti “ta trajtojë sunduesin ashtu siç mbretëron”. Në kurorëzimin e ca ditëve më parë, myslimanët do të kenë arsye të mjaftueshme për t’u bashkuar në thënien e himnit dhe lutjes: Zot ruaje mbretin tonë./The Spectator