Një i mbijetuar i dhunës seksuale gjatë luftës në Kosovë në Debat Plus me Ermal Pandurin në RTV Dukagjini ka ndarë rrëfimin e tij të dhimbshëm, duke përshkruar vështirësitë fizike dhe shpirtërore që e kanë shoqëruar për më shumë se dy dekada.
Gjatë rrëfimit të tij ai ka treguar se fillimisht për përjetimin e tij kishte folur vetëm me bashkëshorten.
“Historinë e parë me bashkëshorten, se kam qenë në gjendje shumë të rëndë, edhe fëmija, ishte puna që u pake. Se isha i maltretum, isha i “asit” edhe u dijshin, vetëm për punën e testikujve nuk e kanë ditë se këto tjerat e kanë ditë. E shoqja e ka ditë”, rrëfen ai.
Kur u pyet se si e kishte treguar për këtë pjesë të rëndë, i mbijetuari shpjegoi:
“Nuk kishas e qysh me i tregu se, mjeku që me kqyrke. Ai ardhke te shtëpija edhe ******* që i pijsha, ma ndihmojke edhe ajo. Kur kisha me ly me trup e me… për dhimbje u pake që…”, rrëfen ai.
Sa i përket fëmijëve, ai tha se nuk kishte pasur forcë t’ua tregonte vetë.
“Fëmijëve i ka tregu nana e vet. Unë skam mujt me i kallxu, as sot nuk mundem me i kallxu”, thotë ai.
I mbijetuari shprehu edhe shqetësimin se për shkak të fëmijëve nuk kishte guxuar të fliste publikisht.
“Shumë të vështirë e kam me fol me to se shumë me thirrin napër emisione, nuk kam mujt me shku për shkak të fëmijëve se jam i flaktë me dal publikisht me kallxu”, thotë ai.
Ai kujton se rrëfimin e parë e kishte dhënë në vitin 2000, me dokumente dhe fotografi.
“E rrëfimin e parë që e kam dhanë në të 2000-tën, i kam pas me fotografi, komplet. me krejt i kam pas, me atë letren që ma ka dhanë **********, datën e lëshimit edhe nja e kam pas por janë kanë tre vet, që më kanë marr në pyetje”, ka treguar ai.
Në vazhdim, ai përmend se kishte pasur takime edhe me aktivisten ******, ndërsa theksoi se dokumentet zyrtare që ai kishte dorëzuar ishin zhdukur dhe se institucionet nuk i kishin gjetur.
“Edhe nuk ka shans tha me i gjetë ato dokumente, kanë humb. Se e patëm një mbjedhje frik, që dul ai ******** e patëm e tha duhet me i gjetë. Thash organet e rendit duhet me i gjetë, unë nuk mundem me i gjetë. Qysh mundem me i gjetë unë kur i kam dorëzu”, rrëfen ai.
Në fund të rrëfimit, ai shton se i mban mend emrat e personave që e kishin marrë në pyetje, por sipas tij, dokumentet mund të jenë marrë nga një shtetase e huaj, e përmendur me emrin ******.
“Unë emrat i mbaj por po thojnë që i ka marr *********, i ka marr ajo italianka. Ia ka marr ajo, ne vec jemi kanë”, thotë ai.
Ky rrëfim tronditës hedh dritë mbi plagët ende të hapura të dhunës së pashprehur gjatë luftës dhe nevojën urgjente për drejtësi, dokumentim dhe mbështetje institucionale për viktimat e mbijetuara të dhunës seksuale.